Άρχοντας των Δαχτυλιδιών
“Μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια, με έχεις και κοιμάμαι ρε μάγκα στα σανίδια!”
- Sauron για Gandalf
“Το δαχτυλίδιν εστί φιλοσοφείν”
- Λυκούργος
“Γεια σου ρε άρχοντα!”
- Βαμβακάρης για Ζαμπέτα
“Γεια σου ρε και εσένα δάσκαλε!”
- Ζαμπέτας για Βαμβακάρη
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι τίτλος τιμής των καπνιστών. Σήμερα τον έχει ο Νταρθ Σίντιους. Πριν τον είχαν οι Manowar, η 'Άντζελα Δημητρίου, ο Δαλάι Λάμα, ο Ζαρατούστρα, ο Ταμτάκος, ο Lemmy, o Μπομπ Μάρλεϊ, ο Ερρίκος ο Βάρβαρος, ο Κόναν ο Βάρβαρος, ο Βρούτος, ο Φούφουτος ο Αμίλιος το μήλο και άλλοι που δεν βρίσκονται πια σε τούτη την άτιμη ζωή.
Ιστορική ανάδρομη[επεξεργασία]
Πρώτη εποχή[επεξεργασία]
Μια φορά και έναν καιρό (το 434 μΧ, ώρα 3:00 μμ ακριβώς), η Αγγλία είχε σκεπαστεί από ένα σύννεφο ομίχλης λόγω των χιλιάδων καπνιστών, που κάπνιζαν ασταμάτητα. Για να καθαρίσει τον αγγλικό ουρανό, ο βασιλιάς της Αγγλίας Ριχάρδος ο Άκαπνος αποφάσισε να εξορίσει σε κάποιο νησί τους καπνιστές. Έτσι κατέκτησε κάτι υφαλοκρηπίδες στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού. Διόρισε κυβερνήτη τον Σαουρον και αποφάσισε να του δώσει έναν τίτλο τιμής. Έτσι, σε μία πομπώδη τελετή στην οποία συμμετείχαν όλοι οι εξόριστοι άποικοι των υφαλοκρηπίδων, ο εξάδελφος του βασιλιά της Γαλλίας, και ο μπατζανάκης του Λόρδου της διπλανής επικράτειας της εξαδέλφης της αδελφής της θείας του πατέρα της δούκισσας Αντουανέττας της Ψηλής έχρισε τον Σαουρον ως Δούκας των ..., αλλά δεν είχε ακόμα αποφασιστεί το όνομα της περιοχής. Επειδή ο Σαουρον ήταν αμόρφωτος και δεν ήξερε πως λεγόταν η περιοχή που διοικούσε, του είπαν ότι ήταν δακτύλιοι λευκού καπνού ως προϊόντος καυσίμου του καπνού. Ο Σαουρον ως υπέρμαχος της δημοτικής αναφώνησε: Τί δακτύλιοι και ξεδακτύλιοι είναι αυτά που μου τσαμπουνάτε; Δαχτυλίδια θα τα λέτε! Κάπως έτσι γεννήθηκε ο τίτλος του Δούκα των δακτυλιδιών. Ύστερα, το άλλαξε σε Άρχοντα των δαχτυλιδιών για να το θυμάται ευκολότερα.
Μέση εποχή[επεξεργασία]
Ο διάδοχος του Ριχάρδου του Άκαπνου, Ριχάρδος ο Ντουμάνης, ανακάλεσε όλα τα καταπιεστικά μέτρα του προηγούμενου, για να ηρεμήσει τα εξεγερμένα πλήθη κατά την Αγγλική Επανάσταση. Έδωσε αμνηστία σε όλους τους εξόριστους άγγλους των υφαλοκρηπίδων. Εν τω μεταξύ, πολλοί εξόριστοι Άγγλοι έδιναν στα παιδιά τους το όνομα Άρχοντας των Δαχτυλιδιών για λόγους περηφάνιας. Επιστρέφοντας πίσω στην πατρίδα τους, το όνομα καθιερώθηκε στην αγγλική κοινωνία της εποχής.
Μεσο-ύστερη εποχή[επεξεργασία]
Μια ανατρεπτική εξέλιξη έγινε το το 649 μΧ, όταν ένας άσημος έως τότε χωρικός, ο Γουίλιαμ Μπρους, ηγήθηκε ενός στρατού από καπνιστές κατά των εισβολέων Σκοτσέζων. Οι τελευταίοι, συνηθισμένοι στον καθαρό αέρα των Highlands, ήθελαν να πετάξουν στην θάλασσα τους καπνιστές Άγγλους ως υπαίτιους της ομίχλης που σημειώθηκε εκείνη την χρονιά στην Σκωτία. Ο αγγλικός βασιλικός στρατός έλειπε σε εκστρατεία στην Γερμανία, οπότε η άμυνα της Αγγλίας βασίστηκε στον Γουίλιαμ και τους καπνιστές του.
Ο ιστορικός Ηρόδοτος περιγράφει την μάχη: "Όταν φάνηκαν οι Σκωτσέζοι με την τρομακτική εμφάνιση τους, ένα ρίγος διαπέρασε τους Άγγλους καπνιστές. Οι καρώ φούστες, τα βαμμένα μπλε πρόσωπα, τα κοφτερά τσεκούρια και τα δυνατά σκωτσέζικα ουίσκι τρόμαζαν ανέκαθεν τους Άγγλους. Ήταν έτοιμοι να λιποτακτήσουν. Τότε όμως, ο Γουίλιαμ, ως φυσικό ηγετικό ταλέντο, είχε μια ιδέα. Να δώσουν τσιγάρα στους Σκωτσέζους, με αντάλλαγμα το ουίσκι τους. Έτσι, οι πολεμιστές των δύο αντίπαλων στρατών, κάθισαν μαζί δίπλα-δίπλα, και μαζί έκαναν κυκλάκια καπνού πίνοντας καλό ουίσκι".
Η ειρηνική έκβαση της μάχης ήταν αιτία της ενοποίησης της Σκωτίας με την Αγγλία στο Ηνωμένο Βασίλειο. Προς τιμήν του Γουίλιαμ, ο τίτλος "Σερ" αντικαταστάθηκε με τον τίτλο "Αρχοντας των Δαχτυλιδιών".
Ακρούστερη εποχή[επεξεργασία]
Κατά το 1426, οι άνθρωποι κατάλαβαν πως ο μόνος τρόπος για να μη σκοτώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους ταχεία και βάναυσα, είναι να σκοτώνουν τον εαυτό τους αργά και βασανιστικά. Οπότε, την αμέσως επόμενη χρονιά, θεσπίστηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο οι Αγώνες Δαχτυλιδοκαπνίσματος, οι οποίοι γρήγορα έγιναν πολύ αγαπητοί και από αγαπητοί έγιναν πάθος και από πάθος έγιναν πόθος και από πόθος... Αυτό οδήγησε πολλούς διαγωνιζόμενους να χρησιμοποιούν πλάγιους τροπους για να νικήσουν, όπως ο Γκόλουμ -σπουδαίος αγωνιστής, καθώς κερδισε τον τιτλο του "αρχοντα των δαχτυλιδιων" πανω απο μιαμισι φορα (δηλαδη δυο)- κατασκευασε ενα χρυσο δαχτυλιδι το οποιο τον βοηθουσε να δίνει πολύ ψαγμένο σχήμα στον καπνό.
Το 1562, ο ερασιτέχνης διαγωνιζόμενος Μπίλμπο Μπάγκινς έκλεψε το δαχτυλίδι από τον Γκόλουμ και χρησιμοποιώντας το κέρδισε τον τελικό. Έτσι, ξέσπασε πόλεμος μεταξύ της Αφρικανικής Σκωτιας και των Ινδονησιακών Ακτών Κανταϊφιου Και Πατσά, για να δώσουν λύση στο αν θα φέρει ο Μπίλμπο τον τίτλο του άρχοντα των δαχτυλιδιών ή όχι. Τελικά, τέλος σε αυτόν τον πόλεμο έδωσε ο ανιψιός του Μπίλμπο, ο Φρόντο, ο οποίος κατέστρεψε το δαχτυλίδι καίγοντάς το με τον καπνό από τα αποτσίγαρα. Ο ίδιος, όχι μόνο έφερε παγκόσμια ειρήνη, αλλά και το χιπστεριλίκι στο μέινστριμ.