Μανταρίνος
Ο Μανταρίνος (θηλ. μανταρίνα ουδ. μανταρίνι) εκ του manda+rinos, είναι ένα υβρίδιο της αρχαίας γενετικής τέχνης των Κινέζων με την επιστημονική ονομασία "bomolochus politicandis".
Πρόκειται για ένα μείγμα σαλαχιού και ρινόκερου (βλ. Μπάμπης Νιώτης, 2068, 463), είδος με εξαιρετική ανθεκτικότητα που γνωρίζει πολύ καλά την τέχνη της μεταμφίεσης και της φυσικής παραλλαγής. Παρότι κατά το ήμισυ σαλάχι, ξεγλυστρά από τις επιθέσεις των εχθρών του σαν χέλι χάρη σε ένα είδος γλίτσας που εκκρίνουν οι γλοιώδεις αδένες του.
Ενίοτε επικρατεί η άκρως εκλαϊκευτική τάση να θεωρείται ότι ο μανταρίνος αντιδρά στα εξωτερικά ερεθίσματα με ηλεκτρικές εκκενώσεις (βλ. Αϊνστάιν, 1464, 23). Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται περί κενώσεων του παχέος εντέρου, οι οποίες προκαλούν αφόρητη δυσοσμία και συνεπώς συνιστούν λόγο αποφυγής του εν λόγω ζώου. Τούτο συνηγορείται από την περίφημη βρύση του Όσκαρ Ουάιλντ, οι μανταρίνοι είναι χέστες.
Ο μανταρίνος είναι επίσης άχθος αρούρης, δηλαδή βαρύς αρουραίος (βλ. Μπάμπης Νιώτης, 2846, 3) και είναι υπεύθυνος για την εξαφάνιση ενός άλλοτε κραταιού είδους του "homo plebis"
Βιβλιογραφία[επεξεργασία]
- Μπάμπης Νιώτης, Παρετυμολογίες των Κινεζικών Διαλέχτων, Ανταρκτική, 2068.
- Μπάμπης Νιώτης, Κήνσορες και Μπαγαπόντες, Ανταρκτική, 2864.
- Αϊνστάιν, "Εκκενώσεις και χαοτική συμπεριφορά" στο Bocus, Απρίλιος 1464, 22-48.
- Όσκαρ Ουάιλντ, Παραπολιτική και Μανταρινολογία, Αλάσκα, 3017
- Νόαμ Τσόμσκι, Συντακτικές Δομές της Κλίμακας Μανταρινάκη, MIT, 1957
  | |
|---|---|
|
Αγριόμηλο • Μήλο • Μανταρίνος • Μπανάνες • Σαγκουίνος • Βελανίδια • Αγγουράκια • Λεμόνια • Φασολάκια • Πατάτα • Μαϊντανός • Μπάμια • Ντομάτα • Ελιά • Στρουμφόμουρα • Σταφύλι • Τσακώνικη μελιτζάνα • Χόρτα • Λαχανάκια Βρυξελλών | |
